ਸੋਨੇ ਦੀ ਚਿੜੀ

ਜਰਨੈਲ ਘੁਮਾਣ
ਆਂਹ ! 'ਸੋਨੇ ਦੀ ਚਿੜੀ' ਸੀ ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੇਸ਼ ਮੇਰਾ ,
ਖੰਭ ਕੁਤਰਕੇ ਲੈ ਗਏ ਵਲੈਤ ਵਾਲੇ ।
ਲੱਤਾਂ ਬਾਹਾਂ ਨੂੰ ਭਾਈਆਂ ਦੀ ਵੰਡ ਖਾ ਗਈ ,
ਕੁੱਝ ਸਵਾਰਥੀ ਤੱਤ ਨਾ ਟਲੇ ਟਾਲੇ ।
ਕੁੱਝ ਨੇਤਾ ਵੀ ਜੇਬ ਦੀ ਭੁੱਖ ਖਾਤਿਰ ,
ਖਾ ਗਏ ਨੋਚ ਕੇ ਏਸ ਦੇ ਅੰਗ ਵਾਹਲੇ ।
ਹੁਣ ਤੜਫ਼ਦੀ ਮੱਲ੍ਹਮਾਂ ਪੱਟੀਆਂ ਨੂੰ ,
ਵੈਦ ਸੌਂ ਗਏ ਜ਼ਮੀਰਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਤਾਲੇ ।
ਜਦੋਂ ਛੱਡੀ ਨਾ ਚਿੱਟਿਆਂ ਬਗੁਲਿਆਂ ਨੇ ,
ਕਿਵੇਂ ਛੱਡਣਗੇ ਏਸ ਨੂੰ ਕਾਂ ਕਾਲੇ ।
ਕਾਸ਼ ! ਮਿਲੇ "ਘੁਮਾਣ" ਹਕੀਮ ਐਸਾ ,
ਕਿਸੇ ਸੰਜੀਵਨੀ ਬੂਟੀ ਨੂੰ ਜਾ ਭਾਲੇ ।
ਉੱਡਣ ਲੱਗੇ ਇਹ ਫੇਰ ਤੋਂ ਹੋ ਰਾਜ਼ੀ ,
ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਹੈ ਬਚੀ ਉਮੀਦ ਹਾਲੇ ॥